غوغای سکوت

ترس از گفتن حقیقت چون قندیلی از سکوت گلویم را میخراشد

 و هر روز ضعیفتر از دیروز در پیله خودم فرو میروم

و مهر تاییدی میزنم بر تمام پوچی های خوش باوری و لگد مال کردن هرآنچه که هست.

شرمگین وسعت نگاهت .

خجل از روی ماهت .

و ملول از دوریت.

با چشم گریان و تکیه بر سنگ قبر آرزوهای مدفون در حسرت نگفته های بی پایان.

به جرم سکوت..........

دلم تاوان نبودن خورد شاید همان لحظه اول مرد.

امید از دیارمان رفته است .

آرزو دل به دیگری سپرده است.

محبت حبس ابد خورده و عشق بالای دار رفته است.

دیگران از هیچ کاخ ساختند و هست بین سنگلاخ دروغ و ریا گمشده است.

جبر زمان بودن را به تاراج برده و پرواز را ممنوع کرده است.

و سکوت باز هم سکوت میکند.........