شبیه به هیچکس

شبیه به هیچکس بود
بسان سایه ای
در گمنامی بی سرانجام افق های خاکستری
بی تاب تمام بعد از ظهرهای قی آلود
و منتظر!
آنچنان که اصوات مبهم حشرات خونسرد
در بعیدترین سرزمین های نازا
امید را اندک بارقه ای بود
برای سادگی دلهای معصوم
و سراب
رد پای آب و حدیث باران
زیستن،
سراسر عفونت
و کتمان درد
فریب باور
آه یادها،
چه غریب بودند با پنجره های نیمه باز
و شمایل کوچه های کودکی
نقش آبله
بر صورت دیار بی ریشه ام
و اینگونه بود که مرگ 
زیبا شد
و دژخیم
زاد...
و اشکهای کور
خشک سرزمین دلها را
بارانی...
محمد