بانوی بی نشان

حضرت زهرا دلش از یاس بود قطره های اشکش از الماس بود داغ عطر یاس زهرا زیر ماه می چکانید اشک حیدر را به چاه گریه آری، گریه چون ابر چمن بر کبود یاس و سرخ نسترن این دل یاس است و روح یاسمین این امانت را امین باش ای زمین نیمه شب دزدانه باید زیر خاک ریخت بر روی گل خورشید، خاک مدفن این ناله غیر از چاه نیست جز تو کس از قبر او آگاه نیست ای بی نشانه ای که خدا را نشانه ای هرجا نشان تست، ولی بی نشانه ای تصویر شاعرانه ی در خود گریستن راز بلند سوختن عارفانه ای ای بی نشانه ای که خدا را نشانه ای هرجا نشان تست، ولی بی نشانه ای تصویر شاعرانه ی در خود گریستن راز بلند سوختن عارفانه ای