مرگ انسانیت....

از همان روزی که دســـت های حضرت قابیل..

گشت آلوده به خون حضرت هابیل..

                                 آدمیت مــــرده بود گرچه آدم زنده بود....

از همان روزی که یوسف را برادرهــــا به چاه انداختند...

از همان روزی که با شلاق و خون دیــــوار چیـــن را ساختند...

                                   آدمیت مــــرده بود گرچه آدم زنده بود......

بــــــعد هی دنیا پر از آدم شد و این اسباب گشت و گشـــــت...

                          سالها از مرگ آدم هم گذشت...

                                                   ای دریــــغا آدمیت بر نگشت.....

             قرن مـــــا قرن مرگ انسانیت است....

            سینه دنیــــا از خوبی ها تهی است...

                                 صحبت از پاکی و مروت ابلــهی است.......

                هیچ حیــــوانی به حیــــوانی نمیدارد روا..

                آنچه این نامردان با جــــان انسان میکنند...

                             صحبت از مرگ و محبت,  مــــرگ و عشق احمقی است.............