علت اصرار بر برگزاری دادگاه سران فتنه

آیا به راستی،‌ به فرض برگزاری دادگاه محاکمه سران فتنه، کسانی که بر برگزاری این دادگاه اصرار دارند، نتیجه آن را خواهند پذیرفت؟

خلف وعده ها و دروغ های بزرگ فتنه گران در سال ۸۸ جای هیچ اعتمادی را به اظهارات آنان باقی نگذاشته است. سران و فعالان فتنه علیه آرای ۴۰ میلیونی ایرانیان شورش کردند و اساس جمهوریت نظام را زیر سؤال بردند؛ حال چگونه می توان از آنان و حامیانشان انتظار داشت به رای دادگاه و یک قاضی احترام بگذارند و آشوب و فتنه جدیدی در تقابل آن به راه نیندازند؟

علاوه بر این، سران فتنه با وجود ادعای چندین باره مشروع دانستن نهادهای قانونی و اساسی کشور پیش از برگزاری انتخابات ۸۸، پس از انتخابات علیه همه این نهادها کودتا کردند و تمام قد در برابر آن ایستادند. آیا این ساده اندیشی نیست که تصور کنیم، کسانی که هنوز از رفتار ضدقانونی خود در سال ۸۸ دفاع می کنند و حاضر به رد آنها نیستند، به یکباره تسلیم و تابع رای و نظر قوه قضائیه شوند؟

به نظر می رسد، رأفت و گذشت نظام درباره موسوی و کروبی و تأمین امنیت جانی و سلامت آنان،‌ فعالان فتنه را دچار این توهم کرده که شاید بتوان از رفتار رأفت آمیز نظام، امتیازات بیشتری نصیب جریان برانداز قدرت طلب کنند. آنان می دانند برای متهمانی که به شراکت در ده ها قتل و جرم بزرگ آن هم به طور آشکارا و مقابل دیدگان میلیون ها نفر متهم هستند، کمترین مجازات "اعدام" است، اما اصرار بر برگزاری دادگاه را دست کم فرصتی برای فشار به نظام اسلامی و گرفتن ژست قانونمداری می دانند؛ غافل از اینکه شورش آنان علیه قانون اساسی هرگز از کارنامه سیاهشان پاک نمی شود و این حنای سیاسی دیگری برای ملت رنگی ندارد.