قصه درد

رفتم و زحمت بیگانگی از کوی تو بردم

آشنای و دلم بود و به دست تو سپردم

 اشک دامان مرا گیرد و در پای من افتد

 که دل خون شده را هم ز چه همراه نبردم

 
شرمم از آینۀ روی تو می آید اگر نه

آتش آه به دل هست نگویی که فسردم

تو چو پروانه ام آتش بزن ای شمع و بسوزان

 من بی دل نتوانم که به گرد تو نگردم

 می برندت دگران دست به دست ای گل رعنا

 حیف من بلبل خوش خوان که همه خار تو بودم

 تو غزالم نشدی راه که شعر خوشت آرم

 غزلم قصۀ دردست که پروردۀ دردم

خون من ریخت به افسونگری و قاتل جان شد

سایه آن را که طبیب دل بیمار شمردم

هوشنگ ابتهاج (ه . ا . سایه)