کاروان

 

همه شب نالم چون نی

 

 که غمی دارم ، که غمی دارم …

دل و جان بردی امّا

نشدی یارم ، یارم

با ما بودی ، بی ما رفتی …

 

چون بوی گل به کجا رفتی

تنها ماندم ، تنها رفتی …

 

چو کاروان رود ، فغانم از زمین ، بر آسمان رود

دور از یارم ، خون می بارم …

 

فتادم از پا به ناتوانی ، اسیر عشقم ، چنان که دانی

رهایی از غم نمی توانم ، تو چاره ای کن ، که می توانی …

 

گر ز دل بر آرم آهی

آتش از دلم خیزد

چون ستاره از مژگانم

اشک آتشین ریزد …

 

چو کاروان رود ، فغانم از زمین ، بر آسمان رود

دور از یارم ، خون می بارم …

 

نه حریفی تا با او غم دل گویم

نه امیدی در خاطر که تو را جویم

ای شادی جان ، سرو روان ، کز بر ما رفتی

از محفل ما ، چون دل ما ، سوی کجا رفتی …

 

تنها ماندم، تنها رفتی …

 

به کجایی غمگسار من ، فغان زار من بشنو باز آ ، باز آ

از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو باز آ

باز آ سوی رهی

چون روشنی از دیده ما رفتی

با قافله باد صبا رفتی

تنها ماندم …

تنها رفتی …

 

شاعر : رهی معیری

آهنگساز : مرتضی محجوبی

خواننده : بنان