برسرآتش غم

آه کز تاب ِ دل ِ سوخته جان می سوزد
زآتش ِ دل چه بگويم که زبان می سوزد

يارب اين رخنه ی دوزخ به رخ ِ ما که گشود؟
که زمين در تب و تاب است و زمان می سوزد

دود برخاست از اين تير که در سينه نشست
مکن ای دوست که آن دست و کمان می سوزد

مگر اين دشتِ شقايق دل خونين ِ من است؟
که چنين در غم آن سرو روان می سوزد

 آتشی در دلم انداخت و عالم بو برد
خام پنداشت که آن عود نهان می سوزد

لذت ِ عشق و وفا بين که سپند دل من
بر سرِ آتش ِ غم رقص کنان می سوزد

گريه ی ابر بهارش چه مدد خواهد کرد؟
دل سرگشته که چون برگ ِ خزان می سوزد

سايه خاموش کزين جانِ پر آتش که مراست
آه را گر بدهم راه جهان می سوزد

هوشنگ ابتهاج -سايه

ترانه متن : پريدخت -سالار عقيلی