عشق درکلام شهریار

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم *عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود*بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز*صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست*عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست*شاهد شو ای شرار محبت که بی‌غشم

باور مکن که طعنه‌ی طوفان روزگار*جز در هوای زلف تو دارد مشوشم

سروی شدم به دولت آزادگی که سر*با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان*لب میگزد چو غنچه‌ی خندان که خامشم

هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب*ای آفتاب دلکش و ماه پری‌وشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی*تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار*این کار تست من همه جور تو می‌کشم