داستان پرنده و قفس

روزی روزگاری، پرنده‌ای بود با یک جفت بال زیبا و پرهای درخشان، رنگارنگ و عالی و در یک کلام، حیوانی مستقل و آماده پرواز، در آزادی کامل. هر کس آن را در حین پرواز می‌دید خوشحال می‌شد. روزی زنی چشمش به پرنده افتاد و عاشقش شد. در حالی که دهانش از شدت شگفتی باز مانده بود، با قلبی پرتپش و چشمانی درخشان از شدت هیجان، به پرواز پرنده می‌نگریست. پرنده به زمین نشست و از زن دعوت کرد با هم پرواز کنند... و زن پذیرفت... هر دو با هماهنگی کامل به پرواز درآمدند... زن پرنده را تحسین می‌کرد، ارج می‌نهاد و می‌پرستید... ولی در عین حال می‌ترسید. می‌اندیشید مبادا پرنده بخواهد به کوهستانهای دور دست برود. می‌ترسید پرنده به سراغ سایر پرندگان برود و یا بخواهد در سقفی بلندتر به پرواز درآید.. زن احساس حسادت کرد... حسادت به توانایی پرنده در پرواز. ... و احساس تنهایی کرد. اندیشید: «برایش تله می‌گذارم. این بار که پرنده بیاید، دیگر اجازه نمی‌دهم، برود.» پرنده هم که عاشق شده بود، روز بعد بازگشت، به دام افتاد و در قفس زندانی شد. زن هر روز به پرنده می‌نگریست. همه‌ی هیجاناتش در آن قفس بود. آن را به دوستانش نشان می‌داد و آنها به او می‌گفتند: «تو همه چیز داری!» ناگهان دگرگونی غریبی به وقوع پیوست. پرنده کاملا در اختیار زن بود و دیگر انگیزه‌ای برای تصرفش وجود نداشت. بنابراین علاقه‌ی او به حیوان، به تدریج از بین رفت. پرنده نیز بدون پرواز، زندگی بیهوده‌ای را می‌گذراند و در نتیجه به تدریج تحلیل رفت؛ درخشش پرهایش محو شد، به زشتی گرایید و دیگر جز موقع غذا دادن و تمیز کردن قفس، کسی به او توجهی نمی‌کرد. سرانجام، روزی پرنده مرد. زن دچار اندوه فراوانی شد و همواره به آن حیوان می‌اندیشید؛ ولی هرگز قفس را به یاد نمی‌آورد. تنها روزی در خاطرش مانده بود که برای نخستین بار پرنده را خوشحال در میان ابرها و در حال پرواز دیده بود...

یادمون باشه وقتی عشقمونو زندونی میکنیم داریم ذره ذره نابودش میکنیم