پناه بردن به نام شیخ حسنعلی نخودکی

بر گرفته از حکایت شیخ رجبعلی نخودکی اصفهانی

مرحوم سید ابوالقاسم هندی نقل کرد:

به دستور مرحوم حاج شیخ ، همراه یکی از دوستان ، برای آوردن علفی به کوه هزار مسجد رفتیم . پس از رسیدن به محل مورد نظر ، علف ها راکندیم وبرگشتیم .هنگام بازگشت در میان دره ای ، علفی نظر مرا جلب کرد . آن را چیدم سپس آتش افروختم وسکه ای مسی میان علف نهادم وبر آتش دمیدم . پس ازمدتی رنگ آن سکه مسی برگشت دونوع علف دیگر را آزمودم که یکی از آنها سکه را به رنگ زرد درآورد ودریگری آن رابه رنگ سفید برگرداند.

پس از ساعتی استراحت بالای دره مزبور تشنه شده بودیم واحتیاج به آب داشتیم وآب هم پایین دره بود . ناچار دوست خود را به پایین دره فرستادم اما پس ازساعتی دست خالی برگشت وگفت: پایین دره درکنار آب هیاهوی زیادی است چندبار دلو را آب کردم وبالا آمدم، اما آن را ازدست من گرفتند وخالی کردند ، درحالی که کسی راهم نمی دیدم . باشنیدن ماجرا ناچار خود دلو رابرداشتم وبه پایین دره رفتم اما نظیر همان واقعه برای خود من نیز تکرار شد. آن گاه باوحشت تمام وباصدای بلند فریاد کردم که من فرستاده حاج شیخ حسنعلی اصفهانی هستم . اگر مرا اذیت کنید شکایت شما را به ایشان خواهم کرد . دراین هنگام صدای خنده ای به گوشم رسید ودیگر کسی مزاحمم نشد . به راحتی آب برداشتم وبه بالای دره آمدم . وقتی به شهر رسیدیم وبه خدمت شیخ شرفیاب شدم ، بدون مقدمه فرمودند :(اگر اسم مرا نبرده بودی ، نمی توانستی آب برداری وآن مزاحمت ، به سبب فضولی آن روز ظهر بود . چرا بدون اجازه آن علف راکندی وامتحان کردی؟)