عبور

در توری پنجره های تابستان

مشبک و دل غمین است

ابرها  همچون هیولاهای سفیدی که

به باغ وحشی نامعلوم تبعید می شوند

و خالی این شهر یائسه را

معجزه ی هیچ کهکشانی 

بارور نمی سازد

باید که دوباره...

ایمانم را

غرورم را

شکسته ی قلبم را

با خود ببر

وقتی آخرین قطار بی مبداء

سوت می کشد

و من پیچیده در طوفان شن

لای کاج های صبور لانه می کنم

با خود ببر

تا در حفره ی تاریک خویشتنم

مچاله تر شوم

جا شوم

پنهان شوم

که مرگ زندگی را

اینگونه آغاز می کند