می دانم....

می دانم که مرا
از یاد خواهی برد ولی هیچگاه یادت را از باغ ذهنم نخواهم چید
می دانم که مرا
با کوله بار غم در کوچه های پر از دلواپسی رها میکنی ولی من
تا همیشه همچون خار ، در کنار تو گل خواهم ماند
می دانم که
در سکوت دلنشین شبت ، فانوس تنهای ات نبودم ولی
از درون شعله می کشیدم
می دانم که
سایه ام نامهربانتر از همیشه بود ولی همیشه در کوچه های
دلتنگی ات مرهم زخم های کهنه ات بود
ولی تو هیچ وقت .....................