پریشانم

خدایا کفر نمیگویم

پریشانم

چه می خواهی تو از جانم!

مرا بی انکه خود خواهم اسیر زندگی کردی

خداوندا!

اگر روزی ز عرش خود به زیر ایی    لباس فقر پوشی غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیاندازی وشب آهسته و خسته تهی دست و زبان بسته به سوی خانه باز آیی زمین و آسمان را کفر می گویی نمی گویی!

خداوندا

اگر در روز گرما خیز تابستان تنت بر سایه ی دیوار بگشایی لبت بر کاسه ی مسی قیراندود بگذاری و قدری آن طرف تر عمارت های مرمرین بینی و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد زمین وآسمان را کفر می گویی نمی گویی!

خداوندا

اگر روزی بشر گردی   ز حال بندگانت باخبر گردی پشیمان می شوی از قصه خلقت   از این بودن  ازاین بدعت   خداوندا تو مسئولی

خداوندا

تو می دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است    

چه رنجی می کشد آن کس که انسان است و از احساس سرشار است