بسم الله الرحمن الرحیم
احساس مورد نياز بودن اين مطلب ، از آن جايی ريشه گرفت که مشاهده نمودم برخی از دوستان در نظرات خود مسئله ای به نام " لهجه ی فارسی " را مطرح نموده اند و دائماً بر روی اعلاميه ای که گويا سازمان يونسکو آن را منتشر نموده است مانور می دهند و اين اعلاميه را – که البته صحت و سمق آن نيز چندان مشخص نيست – محوريت بحث های خود در باب کوبيدن فارس ها و زبان پارسی قرار می دهند . اميد دارم با درج اين مطلب در سايت توانسته باشم وفا داری خود را به زبان رسمی جمهوری اسلامی ايران و دروغين بودن ادعای گروه موسوم به " پان ترک " اثبات نمايم .
البته سخن گفتن در اين مورد مانند اثبات روشايی روز است ! و همان گونه که روشنايی روز نيازی به اثبات ندارد ، دروغين بودن اين مدعا نيز بر همگان واضح و مبرهن است ؛ اما از آن جا که معمولاً مطالبی با شمايل علمی می توانند افراد ناآگاه را قانع و جذب کنند لازم دانستم تا اين ادعا و دلايل رد آن را برشمرم .
جان کلام اين نظریه آن است که زبان فارسی با عربی واژگان مشترک بسیاری دارد ، و درنتیجه آن را سی و سومین لهجه ی عربی معرفی نموده اند . البته گاهاً عدد شانزده را نیز به این رده نسبت می دهند که البته این دو گانگی خود دلیل دیگری بر دروغین بودن سخن مذکوراست .
و اما دلایل رد نظریه :
اول آنکه ، تنها فارسی ای که در ایران بدان تکلم می شود با زبان عربی مخلوط شده است و فارس زبانان در دیگر نقاط جهان مانند افغانستان و تاجیکستان ، فارسی را با کلمات بسیار کمی از عربی استعمال می نمایند ؛ مگر آن که زبان آنان را فارسی به حساب نیاوریم که البته با توجه به دروغ پردازی های این گروه نباید تعجب کنیم اگر در آینده ای نزدیک چنین اتهامی را نیز به زبان فارسی وارد کنند !
نکته ی دوم این است که تاریخ پیدایش زبان عربی متعلق به دوره ی پس از اسلام است که توسط خلفای اسلام به منظور ایجاد زبان واحد علمی در جهان وسیع و کثیرالملل اسلام ایجاد شد و تا پیش از این تاریخ ، زبان کوفی رایج بوده است ، و سند بنده بر این مدعا نیز قرآن های اولیه است که به خط کوفی نگاشته شده اند ؛ حال آن که زبان فارسی به اشکال دیگر نظیر :
1 . زبان های ایرانی کهن شامل زبان مادی ( که در زمان سلسله ی مادها استعمال می شده و کلماتی از آن به زبان یونانی هم راه یافته است ) ، پارسی باستان ( همان فرس قدیم یا هخامنشی که زبان رسمی ایران در دوران حکومت هخامنشیان بوده است و با زبان سانسکریت و اوستایی خیشاوندی نزدیک دارد و امروزه نیز کلماتی از آن نظیر " کپوته " ، " سنگبرش " و " هچا " در زبان فعلی فارسی تبدیل به " کبود " ، " شنگرف " و " از " شده اند و وسعت آن به همان وسعت قدیمی ترین زبان شناخته شده ی هندی می باشد ) ، اوستایی ( متعلق به مردم نواحی مشرق و شمال شرقی ایران و همان زبانی که کتاب مقدس اوستا بدان نوشته شده است ، خط اوستایی یا دین بیری حدود قرن ششم میلادی از خط پهلوی استخراج و تکمیل گردیده است . امروزه نیز کلماتی نظیر " پرس " ، ، " رئوچه " و " خشپا " که امروزه تبدیل به " پرس " ، " روز " و " شب " شده اند در فارسی رایج اند ) .
2 . زبان های ایرانی میانه نظیر زبان پارتی ( که حضور آن در کتایب « کال جنگال »در اورامان کردستان ، « کتیبه ی شاپور اول » بر دیوار کعبه ی زرتشت ، « نقش رستم » ، « نرسی » در پایکولی و کتیبه ی شاپور اول در حاجی آباد استان فارس دیده می شود و البته امروزه دیگر در تکلم مردم شرق دیده نمی شود ) و زبان مانوی .
3 . پارسی میانه ( بین دو زبان پارسی باستان و پارسی کنونی که زبان رسمی دربار ساسانی بوده است و از قرون 4 به بعد به میراث رسیده است ؛ مانند کلمه ی " تاپیت " که در عصر ساسانی به صورت " تاپیذ " تلفظ می شده و در فارسی کنونی به شکل " تابید " درآمده است . ) ، زبان سغدی ( در سمرقند و بخارا رایج بوده و نفوذ آن تا آسیای مرکزی و چین نیز می باشد . آثار آن به چهار دسته تقسیم می شوند : بودایی ، مانوی ، مسیحی و غیر دینی . نمونه ی آن در کتیبه ی « قربلگسون » در مغولستان است و سه خط سغدی ، چینی و ایغوزی نیز از این زبان گرفته شه است . در برابر زبان فارسی و ترکی نابود شده است ) ، زبان ختنی ( در سرزمین قدیمی ختن بدان تکلم می شده است و به دو شکل قدیمی و جدید استعمال می شده است که مأخوذ از هندی می باشد . ) و زبان خوارزمی ( در خوارزم قدیم و واحه های مسیر سفلای رود جیحون که تا قرن هشتم میلادی رایج بوده و بعد از این تاریخ ، جای خود را به فارسی و ترکی داده است . ) .
4 . زبان های ایرانی کنونی نظیر فارسی دری ( دنباله ی فارسی پهلوی و پارسی باستان است و به ویژه در زبان های جنوب غربی استعمال می شود و زبان درباری ، سیاسی و ادبی ایران بوده است . ) ، زان آسی ( در نواحی کوهستانی قفقاز بدان تکلم می شود و با زبان های سغدی و خوارزمی رتباط نزدیک دارد و برخی خواص زبان های کهن ایران را تا کنون حفظ نموده است ) ، زبان پشتو ( زبان شرق افغانستان و مرزهای شمالی پاکستان است . لهجه های آن عبارت اند از : وزیری ، آفریدی ، پیشاوری ، قندهاری ها ، غزه ای و بلوچی . )
وجود داشته است و بدان ها تکلم می شده است . حال سؤال من این است که اگر فارسی لهجه ای از عربی ست پس چرا قدمت آن بیش از عربی می باشد ؟ !
سومین دلیل رد این مدعا ، خیشاوندی زبان فارسی با زبان های اروپایی است .
همان طور که می دانید اعراب از نژاد سامی اند و زبان آنان نیز ، تنها با باقی اقوام سامیان نظیر عبری و ... خیشاوندی دارد ؛ حال آن که فارسی زبانی از شاخه ی زبان های هند و اروپایی است و با نود درصد زبان های اروپا و زبان هایی نظیر ارمنی ، بالتی و اسلاوی ، آلبانی ، ونیزی ، ایلیری ، تراکی و نریژی ، سلتی ، لاتینی ، تخاری ( اگنی و کوچی ) و ژرمنی خیشاوندی دارد ، و آریایی بودن نژاد اکثر اروپائیان و هندی ها هم خود مدرک دیگری دال بر تفاوت ریشه دار فارسی با عربی است .
منابع : کتاب های : میراث ایران ، مزدیسنا و ادب پارسی ، زبان ها و لهجه های ایرانی ، مجله ی مهر ماه ، راجع به فارسی .
* انتهی *
انجمن ها
اخبار ایران و جهان
علمی فرهنگی
اعضای انجمن(325)
مدیریت انجمن
newnazi )
خانه
مطالب(9)
دوستان (12)
گالری تصاویر (4)
کلیپها (0)
نظرسنجی (0)
سایت و اپلیکیشن آموزش زبان انگلیسی urg.ir
چگونگی درج آگهی در سایت و قسمت تبلیغات
تلگرام 
فیسبوک
تویتر