فاجعه در کمین شهر

                                                             به نام خدا

  در چند ماه گذشته  در محدوده ای کمتر از شعاع 300 متر 4 خود کشی داشته ایم

 این در حالی است که تا کنون هیچ گونه واکنشی درخور توجه از طرف مسئولان و فعالان شهر نداشته ایم !

همه ما ساکن شهری هستیم که با مشکلات فراوانی در حوزه های مختلف دست و پنچه نرم میکند   این مشکلات گاه و بی گاه   قلب و افکار   فعالان  هرازچندگاهی  را   به درد می آورد و آنها را  به مبارزه می طلبد و پس از مدت نه چندان کوتاهی روال به همان منوال سابق بر میگرد و روز از نو و روزی از نو . البته این موضوع جای بسی امید دارد که هنوز افرادی هستند که چه محض رضای خدا  و چه محض جدای خدا  در باره مشکلات بی اندازه شهر هر از چند گاهی فیگوری میگیرند و  یا احیانا خدای نکرده مبارزه میکنند .

این مشکلات بوده ، هست و اینطور که بویش میایید خواهد بود .ولی این دلیل نمیشود هر اتفاقی که در این شهر بیفتد  همین روال را داشته باشد  ، گاهی مشکلات فقط مربوط به  امکانات ، پیشرفت، رفاه ،فرهنگ و...میباشد و بی تفاوتی خواص و عوام درآن  هر چند قابل توجیه نیست ولی قابل تحمل است، ولی بعضی وقت ها اتفاقات ،مشکلات و حوادث به وجود آمده به قدری بزرگ و تاثیر گزار  میباشد که  هیچ گونه کوتاهی و بی توجهی قابل چشم پوشی و بخشش نیست. و متاسفانه  این مشکلات خاص گاهی اصلا به چشم هم نمیاید و کسی طرف آن هم نمی آید چه برسد که بخواد آسیب شناسی کند و در صدد رفع آن بر آید، واین جاست که باید نگران بود !

حدود چند ماهی است که  خبر های نا خوشایندی از  خود کشی  در شهر شنیده میشود 

 مسئله ی  مهم   این است که این خود کشی ها به صورت اپیدمی وار در یک منطقه ، تقریبا به یک شکل  وبه فاصله زمانی کم رخ داده ولی تا کنون  هیچ گونه واکنش خاص و احساس خطری از طرف مسئولین ،  رسانه ها و مردم  نداشته که نشان دهنده درک عمق فاجعه  و ترس از عواقب آن که جامعه را تهدید میکند باشد.

 شنوندگان این اخبار به نسبت  نزدکی جغرافیایی به محل حادثه و یا شناختی که از فرد مذکور داشته باشند و  شاهدان عینی ممکن است عمق فاجعه را درک کنند ودر صدد چرایی حادثه بر آیند . ولی ریشه یابی  و ریشه کن کردن این مشکل نیاز به اگاهی مسئولین از فاجعه  در حال رشد دارد وتحقیق و برسی های روانشناختی جامعه و عزم جدی  همه احاد برای مبارزه با آن را میطلبد.