فردا خواهم رفت

چه بيهوده کاري است نشستن و گفتن . ثانيه ها را به خدمت واژه ها گرفتن و کاغذهاي سفيد را خط خطي کردن .
من هنوز رفتن را نمي شناسم ، حتي يک قدم هم بر تن جاده نسائيده ام .
من هنوز نه پروانه ها را مي شناسم و نه کبوتران را .

من اينجايم...

نه به آبي ترين آسمان رسيده ام و نه به بي رنگ ترين دريا . من هنوز در بند .اژه هايم . هرچه ميگويم مرا بيشتر به عذاب رهايي مبتلا مي سازند.

فکر ميکنم که پيش از اين هم گفته ام که خواهم رفت ...!!

غروب است ! يک غروب آرام و دلتنگ.

امروز هم تمام شد و من هنوز اينجايم و بر تن سفيد کاغذ ها خطوط دلتنگي ام را مي نگارم ، ولي نه ، فردا ، فردا بي ترديد خواهم رفت

مي روم به اوج ...

مي روم تا نهايت عــــــشق ...

شايد آنجا مکاني را بيابم تا در آن لحظه اي به آن آرامش جودانه برسم . به آن گمشده اي که سالهاست بي نتيجه در جست و جويش کوچه پس کوچه هاي دلتنگي را طي کرده ام . با دو بال شکسته پر خواهم زد و همچون پرستو هاي مهاجر به شهر زيباي عـــــــشق پر خواهم کشيد .

آري اينک اين منم با کوله باري از خاطرات تلخ و شيرين و با اميد به فردايي که شايد هرگز نيايد


اين منم و زير لب مي گويم : « فردا خواهم رفت »