ترس...

گریه خسته ام نمیکند ترسم اینست که خاطرات تلخ تارو پود وجودم را از هم بدرد تکرار این تلخیها و رنجها این کوه سرد در هم کوبیده سست و لغزنده درد تو درد من است و تو از درد من رنجور می شوی گرمی را در هیچ کاشانه ای نیافتم گرمازده بودند انسانهایی از یخ با چشمانی سیاه نه به عمق شب شاید به کبودی لبهایی منجمد تکیه ام بر دیواریست که هیچ مورییانه ای رغبت نزدیک شدن به انرا نمیکند شاید انقدر سست است که نمی تواند اندکی بر ان درنگ کند طعمه ی لاشخورها خواهم شد