چقدر سخته .....

خیلی سخته وقتی آدم یه مدت از کسانی که دوستشون داره و جایی که دوستش داره

وازش خاطره داره دور باشه...به اجبار....

خیلی سخته تحمل حرفهای کسانی که وقتی باهات می حرفن و می خوان آرومت

کنن و وقتی که از مشکلات و سختی هات باهاشون می حرفی، از درد و رنج

دوری های اجباری...

تنها حرفی که می زنن اینه:...

امیدوار باش... اینا همش یه روز تموم میشه....

کلمه ی امیدواری گرچه ممکنه آرومت کنه ولی وقتی طرفت که این حرفو بهت

میزنه می بینی...

وقتی می بینی اون حتی ۲روز هم این دوری رو تجربه نکرده و داره حرف

بزرگترها رو واست ترجمه می کنه و میگه...

واقعا اعصابت بهم می ریزه...

دلت می خواد.....

چقدر دوست داری و انتظار می کشی که وقتی داری برمی گردی و این فراق داره

تموم میشه با همه چیز از نوع خوبش روبرو بشی...یعنی انتظار نداری واسه اولین

دیدار بعد از مدتها بدترین چیزارو بشنوی و ببینی...

ولی احساس کن اگه اینجوری باشه چی میشه...

اون وقته که با خودت میگی...

کاش بر نمی گشتم...

کاش هنوز درد و رنج فراق روی دلم بود...

و...

کاش برای هیشکی اینجور چیزی پیش نیاد....

کاش همیشه پایان بخش درد و غمهاتون، شروع قسمتهای خوب و شیرین باشه..