یک غزل قدیمی تقدیم به دوست...

در من بپيچ وُ شكل همين گردبادها

با من برقص ،ظهر و شب و بامدادها


تنهاترين مسافر اين شهر خسته ام

ناباورانه رفته ام آري زِ يادها


سيمرغ وُ بيستون وُ تب تيشه در غزل

هي شعله مي كشند درونم نمادها


آه اي خداي معجزه ي شاعرانه ام

خط مي زنند بي تو تنم را مدادها!


خوش كرده ام تمام دلم را به عشق تو

زخمي نزن به پيكر اين اعتماد ها


لب گريه هاي منجمدم را نظاره كن

پس كي؟بگو نمي رسي آيا به دادها؟


بايد براي آمدن تو دعا كنم

تا لحظه ي اجابت اين وان يكادها


با اين همه تو دوري وُ آري نمانده است

چيزي به غير خاطره در ذهن بادها