خدا را چگونه لمس کنیم

دوستان عزیز بحث کردن در مورد هر موضوعی باعث میشه انسان به دانستنی هایی در مورد اون مسئله ذاتا در وجودش قرار داده شده پی ببره و با کمی تعقل و تفکر بهش شکل و شمایلی بده که برای بقیه هم قابل درک و فهم باشه.

زیاد پیش میاد دو نفر که باهم بحث میکنن در واقع هر دوشون دارن یک حرف رو میزنن در حالی که کاملا با حرف طرف مقابلشون مخالف هستن و دلیل این هم ناتوانی افراد در شکل دادن به تفکرات و ارائه صحیح مطلب ذهنی خودشون به طرف مقابل هستش.

با توجه به مقدمه کوتاهی که گفتم میخوام بخشی از تصورات خودم و برداشتی که از خدا رو دارم براتون بیان کنم. اگه این مطلب واستون تازگی داره امیدوارم این حرفها رو حمل بر کفر من ندونید.

خداوند، رحمان مطلق هستش و تا جایی که برای موجودات امکان داشته باشه در آفرینش، اونهارو به بالاترین درجه از کمال میرسونه. اگه موجودی امکان رسیدن به درجه ای بالاتر از کمال رو داشته باشه و این امکان از طرف آفریدگارش به اون موجود داده نشه این یک نقص برای اون آفریدگار و نوعی ایجاد محدودیت و محرومیت برای بنده به حساب میاد. پس آفرینش جهان با تمام موجودات زنده و حتی غیر زنده نشانه ای از مطلق بودن خداوند و رحمت و حکمت او در حد نهایت خود هستش.

بزرگترین رحمتی که از جانب خداوند به موجودات داده میشه حیات و آفرینش اونها هستش ، پس میشه گفت اگر موجودی امکان وجود داشته باشه اما این امکان به اون داده نشه نشان دهنده ی نوعی نقص در آفریدگار هست و با رحمت مطلق بودن تناقض داره. خلق این جهان با هرچیزی که دراون هست لازمه مطلق بودن خداوند و درواقع خدا بودن خداوند هستش و هرگونه کاستی در نظم این جهان متناقض قدرت خداونده.

مسئله قابل بحث در این مورد اینه که امکان و عدم امکان رو در آفرینش جهان چه چیزی تعیین میکنه؟

آیا خداوند خودش برای خودش محدوده ای رو تعیین میکنه و آفرینش ، رحمت و لطف کمتر از اون رو نقص برای خودش و بیشتر از اون رو برای جهان نیاز نمیبینه یا نیروی دیگری تعیین کننده ی این محدوده برای آفرینش خداوند هستش؟

آیا داشتن دیدی مستقل و جدا از این دنیا برای خدا صحیحه یا باید واقعیتی به اسم خداوند رو در قالب این جهان تعریف کرد؟

بحث و بررسی و شنیدن نظرات شما دوستان باعث کامل شدن بحث و پیداشدن جوابهای قابل قبولی برای این سوالات میشه