به افتخار رسول! هیپ هیپ هورا

یکی از بزرگترین دغدغه های هواداران قدیمی فوتبال آزربایجان مسأله ی ترانسفر شدن ستارگان بزرگ این خطه بود.آنها یکی پس از دیگری به تیم های متمول منتقل شدند. آنها رفتند زمین های خاکی زیر سایه برج های آسمان خراش محو شدند و موتوژن ها و ایدم ها به خاطرات پیوستند.روزگاری این سرزمین آنقدر ستاره می ساخت که 5 تیم مدعی را در بالاترین سطح فوتبالی کشور ساپورت کند. اما آنها رفتند و رفتند زمین های خاکی نابود شد و نه زمین هایی که سازمان تربیت بدنی احداث کرده باشد! زمین هایی که کودکان و نوجوانان با دستان خود زمینش کردند صاحب دستی که روزگاری سنگ ریزه های زمین های بایر را جمع کرد لابد آنقدر رغبت داشت که فوتبال را فقط برای فوتبال بازی کند.اما در کنار آن برخی همه ی آنچه که داشتند را به پایش ریختند.فوتبال شد شغل آنها و دستمزد،شهرت و همه آنها مسائلی نبودند که بتوان بسادگی از کنار آنها عبور کرد.تا جایی پیش رفتیم که ماشین و شهرداری هم به موتوژن،استقلال و ایدم ها پیوستند و فاجعه بزرگ سقوط تراختور کبیر بود و فاجعه بزرگتر خشک شدن ریشه استعداد فوتبالی میان نوجوانان و جوانانی که روزی روزگاری آقای اول و آخر فوتبال این کشور بودند. همه از یاد بردیم که کریم باقری محصول زمین های خاکی تبریز و تراختور آزربایجان بود همه و همه راست و دروغ او را بازیکن پیشکسوت پرسپولیس دانستند!
وقتی تیم های فوتبال سرزمینم در آستانه نابودی و در منجلاب لیگ های 2 و 3 دست و پا می زدند درو کردن شهرت و ثروت توسط بازیکنانی که روزی روزگاری نماد و اسوه غیرت این مرز بوم بودند برایمان عذاب آور بود. من این را خودخواهی محض می دانستم! اما شاید هم هرکس تنها ضامن موفقیت و پیشرفت خود است.روزگاری که بهترین القاب اهدایی به غیر متمول ها شبه جمله ی "بهترین تیم شهرستانی" بود! و روزگاری که هیچ رسانه ای غیر از چند تیم خاص هیچ بازی را پوشش نمی دادند و در ِ تیم ملی از راه چند تیم خاص می گذشت شاید باید هم به آنها حق می دادیم. با شنیدن مصاحبه ی بازیکن اسبق ماشین سازی به فکر فرو رفتیم وقتی که می گفت زمانی که با پیشنهاد استقلال تهران مواجه شدم آنقدر گریه کردم که مدیر کارخانه آن زمان مات و مبهوت ماند و گفت وقتی کسی این چنین عاشق تیم و سرزمینش باشد من چگونه می توانم او را جدا کنم!؟

اما چه فایده! کدام یک از ما نام این اسطوره ها را به یاد داریم؟ اما روزگار بد نام علیرضا اکبرپورها و اسماعیل حلالی ها را ازبر زبانمان کرده است.
بسیاری گفتند مسؤلان وقت ارزشی به فوتبال این سرزمین قائل نبودند حتی خیل بازیکنان به یک سوم آنچه که باشگاه های متمول پرداخت می کردند قانع بودند ولی رفتند چون صاحب نداشتند.

امروز چرا باید ستار همدانی کنار قلعه نوعی به هویت تراختور بتازد!؟ و دیروز چرا برای استقلال افتخار آفرید؟
امروز چرا باید اسماعیل حلالی مربی تیم ب و پایه پرسپولیس باشد و چرا دیروز برای پرسپولیس افتخار آفرید؟
من قانع می شوم که سرمایه، 90% تبرئه می شود باید بسیار مرد بود که برای دل کندن از تیمی که هویت هم زبان هایت است ساعتها گریه کنی!

من نمیدانم چرا باید کریم اسطوره و پیشکسوت تیم فوتبال پرسپولیس لقب بگیرد!؟ یعنی در میان آن همه غیر فوتبالی و کسانی که اطراف تراختور پرسه می زنند جایی برای کریم باقری ها نیست؟
واقعاً جای سؤال دارد او و آنها خود نمی خواهند یا همچنان مسأله نامدیریتی ست؟
یعنی هنوز هم این فوتبال بی صاحب است؟

خدا رحمت کند حسن زاده را او با سپاهان درخشید اما دین محمدی های عزیز! پیکر او نیز به جایی بازگشت که بدان تعلق داشت! نه خاک و نه هرخاکی که آرامگاه ابدی همه ماست خاکی که بدان تعلق داریم اما پیش تر روح او در تن ما بود! چون خاطره امروزش که در قلب ها و ذهن های ماست.

چون روح و یاد تمامی شما که هنوز هم که هنوز است در ذهن و جان ماست هرچند به آنچه که هویت ما بود پشت کرده باشید!
نگفتیم که باقری که حقش منچستر بود بیلفلد و لیگ برتر و هر پیشرفت سزاوارنه که لایقش بود را بی خیال می شد اما می شد افتخاری که در داخل ایران به تنهایی و برای دیگران کسب کرد برای همه آنچه که بدان تعلق داشت کسب می کرد.

اگر چنین می شد بی شک ما اکنون پرافتخارترین تیم آسیا بودیم! بدانید همه آن جام هایی که برای دیگران و به ساق پاهایتان کسب کردید آغشته به ملیون ها ملیون بغض و اشک است بغضی که بلعیدیم و امروز باید چون جام بلور به سنگ طعنه ی نوهوادار رقیب به جمله ای بشکنیم که شما و افتخار شما و جام شما کجاست؟
راست می گویند ما افتخاری نداریم!
تنها افتخار ما دل خوش بودن به بازیکنی بود که مثل یک مرد گفت رفتم لااقل برابر تراختور بازی نخواهم کرد اما روزگار بد تا کرد.روزگار بد بازی کرد.کسی که نمی داند چه در دل دارم چه می فهمد تمایز دنیای حرفه ای گری را با آنچه که من می گویم!؟

مدیون دستان پینه بسته کودکی هستید که روزی روزگاری عاشقانه در زمین های خاکی برایتان کف زد.
افسوس رستمی! که زوزه ی وحشتناک شوتهایت زمانی رعب در زمین می انداخت.
افسوس باغمیشه!
بدرود فرشباف!
بدرود باهنر!

مردان بزرگ الگوی بزرگ می خواهند،ناشناس باش و بگذار الگوی تو همان پسرکی باشد که با چشمان تر بدان چه که به آن ایمان داشت ناشناس باقی ماند و عاشق.
آری همه ما حق داریم که زندگی کنیم و زندگی کنیم!
بهترین باشیم و بهترین ها را داشته باشیم.
دور و زمان عاشق ماندن به سر آمده است! امروز با یک پورشه می شود هزاران نفر را عاشق کرد.
آنگاه که کفش های وصله دار جای خود را به آخرین مارک آدیداس داد غیرت هم مُرد مَرد هم.
پروردگارا مرا بی شلوار وصله دار مگذار که روزی شود که هویت و گذشته ام را نیز بنام وصله از قلبم بر کنند پس من همان باشم که هستم.این وصله نیست این پاره تن من است.
می دانیم که هیچ یک از اینها را نمی خواستید حتی اگر خودتان هم ندانید اما شد.

با این همه قدر رسول ها رابدانید!
از نظر ما او پارسال ماشین را بالا آورد امسال هم خدا بخواهد گسترش را بالا خواهد آورد با مشتی بازیکن بومی و آینده دار و بی ادعا.
می دانیم اگر معلم آنها تو باشی هرگز وصله را به پورشه نخواهند فروخت.
مواظبشان باش.
درس اول را هر روز تکرار کن.
غ مثل غیرت
ت مثل تعصب
الف مثل اشک
میم مثل مادر!

به افتخار سرمایه گذاران غیرتمند بخش خصوصی که بیشتر از مسؤلان ذی ربط احساس مسؤلین می کنند.
و به افتخار رسول ها
هیپ هیپ هورا
هیپ هیپ هورا.