« 2 » بهمن ماه، سال روزِ تولدِ « خسرو گلسرخی »

« 2 » بهمن ماه، سال روزِ تولدِ « خسرو گلسرخی »، یاد و نام اش همواره گرامی و جاودان باد!

 شعریِ که «شاملویِ بزرگ » در بزرگ داشتِ یاد و نامِ او سرود:


زبانِ دیگر





مگو
کلام
بی چیز و نارساست
بانگِ اذان
خالیِ نومید را مرثیه می گوید، ـــ
وَیلُ لِلمُکَذّبین!





. . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . .

به نمادی ریاضت کشانه قناعت کن
قلندرانه به هوئی،
هم چنان که « تو »
ابلاغِ ژرفِ محبت است
و « سُرخی »
حُرمتی
که نمازش می بری.



از کلام ات باز داشتند
آن چنان که کودک را
از بازیچه،
و بر گُرده یِ خاموشِ مفاهیم از تاراجِ معابدی باز می آیند
که نمازِآخرین را
به زیارت می رفتیم.
چه گونه با کلماتی سخن باید گفت کهِ شان به زباله دان افکنده اند؟
ـــ با « چرک تابی »
از « سپیدی »
از آن گونه که شاعران
با ظلماتِ بی عدالتِ مرگِ خویش از طبیعتِ آفتاب سخن گفتند.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

*ازدفترِ: دشنه در دیس ــ پائیز 1354