غــــم دنیـــــــا

باز همان تظاهر همیشگی : ” خوبم

دعوتت نمی کنم

به خانه ای که ندارم

می خوانمت به خلوت دلی که

به شوق حضور تو از غیر خالیست

چشم روشنی نمی خواهم

چشم دل از وجودت نورانی ست

بیا که تمام احساسم

قیامی ست به قامت بلند عشقت

که از عمق جانم

در جان جهان جاری ست