زنــدگــی بــه صــرف زنـدان
هــم آغـوش نــاخــودآگــاه خــطـبه عــقـدی
کــه تـمــام حــقـم را
بـه نــاف عــقــده هــــــای مــردی بـسـت
کـه شـبیـه تـمــام لــولــو هــای کــودکــی ام
تــرسـنــاک اسـت..
کــه
پـشـتش آنـقــدر گــرم قــانــونی است
کــه ســـــالاری را
از ســر مـســـــاوات،
میـان تـمـــام مــردان تـقســیم مــی کــنـد..
کـبــــــودی هــای تنــم را بــغـل کنـــم
یـا پـــــایــم را بــه حــصــار خــــانـه الـصـاق،
فــرقـی نـمـی کـنــد
وقــتـــی هـمیــشـه
نــطـفــه بـغض های نـیــمـه کــاره ام خـفـه مـی شــونـد
و در انـــزوای خــــــودم
کـثیــــرالانتشــار، لال مـی شـــوم
که جـــــرات برهم زدن نظم عمومی عقده هایت را ندارم..
مـن زنــم
هـم خـواب عـقـده تـا بن دندان مسلحی
کــه هـمـیشــه تـحـقیــری،
زیــر نیــم تحقـیـرش اسـت
وقــتـی تـفــکرش حــول کــمـر مــی چـــرخـد و
مـــردانــگی اش حـوالـی کـمـربـنـد..
.
.
.
صـدایـت را هـم کـــه
بــــــه تــرســانــدن مــن بــالا نــبـری
هـمیـن کــه پــایم را
از خیــــابان هــای شــهـر ســانـسـور کــنـی..،
تــنـم بــوی تــجــــاوز بــه عـنــف مـی گـیــرد..
دردم مـی آیــــــد
کــــه فـقـط در تــخـتـخواب بــه مــن اعــتـماد داری
و زندان خانگی ام را
بـه جــــــرم فـســاد اجتـمـاع تـــوجــیـه مـی کـنـی..
مـی دانــی..،
تـجـــاوز شـــــاخ و دم نـــــدارد..