من زنم

من زنم

با دست هایی که دیگر دلخوش به النگو هایی نیست،

که زرق و برقش شخصیتم باشد.

من زنم

و به همان اندازه از هوا سهم می برم، که ریه های تو.

میدانی ؟ درد آور است من آزاد نباشم که تو به گناه نیفتی.

قوس های بدنم به چشم هایت، بیشتر از تفکرم می آیند.

دردم می آید، باید لباسم را، با میزان ایمان شما تنظیم کنم.

دردم می آید، ژست روشنفکریت تنها برای دختران غریبه است،

به خواهر و مادرت که می رسی قیصر می شوی.

دردم می آید در تختخواب با تمام عقیده هایم موافقی،

و صبح ها از دنده دیگری از خواب پا می شوی،

تمام حرف هایت عوض می شود.

دردم می آید نمی فهمی تفکر فروشی بدتر از تن فروشی است.

حیف که ناموس برای تو، نه تفکر،

حیف که فاحشه ی مغزی بودن، بی اهمیت تر از فاحشه تنی است.

من محتاج درک شدن نیستم،

دردم می آید خر فرض شوم.

دردم می آید آنقدر خوب سر وجدانت کلاه میگذاری،

و هر بار که آزادیم را محدود میکنی،

می گویی من به تو اطمینان دارم اما اجتماع خراب است،

نسل تو هم که اصلا مسئول خرابی هایش نبود.

میدانی ؟ دلم از مادر هایمان می گیرد،

بدبخت هایی بودند، که حتی می ترسیدند باور کنند حقشان پایمال شده.

خیانت نمیکردند، نه برای اینکه از زندگی راضی بودند،

نه، خیانت هم شهامت میخواست .

نسل تو از مادر هایمان همه چیز را گرفت،

جایش النگو داد.

مادرم از خدا میترسد، از لقمه ی حرام میترسد، از همه چیز میترسد،

تو هم که خوب می دانی ترساندن بهترین ابزار کنترل است.

دردم می آید این را هم بخوانی میگویی اغراق است.

 

دردم می آید که به قول شما تمام زن های اطرافتان خرابند،

و آنهایی هم که نیستند همه فامیل های خودتانند.

مادرت، اگر روزی جرات پیدا کردی ازش بپرس

بیچاره سرخ می شود و جوابش را،

باور کن به خودش هم نمی دهد.

دردم می آید.

از این همه بی کسی دردم می آید

 

(زنده یاد سیمین دانشور)