روزی به نام معلم

دوازده اردیبهشت  بنام معلم نام گذاری شد . روزی که شهادت استاد مطهری بود. یقینا" دست اندرکاران این نام گذاری  به جز ماندگاری نام استاد، هدف دیگری را دنبال می کردند .  ارج نهادن به مقام معلم  که کاری بس ارزنده و درخور تحسین است، به تنهائی گرهی از هزاران مشکل مادی این عزیزان عاشق، باز نخواهد کرد. گرچه این   روز ها بعضی از مسئولان در جهت گشودن باب رفاهی آنان افاضات مبسوطی را می نمایند.و با وعده و وعید فقط با الفاظ بازی می کنند . از طرفی با بهاء ندادن به مطالبات بحق این قشر دلسوز ، و زندانی کردن نمایندگان آنها هر گونه صدایی را خاموش می کنند . این چگونه روزی است ؟! چگونه می توان این پارادوکس را توجیه کرد ؟!  آیا صرف تعریف و تمجید کردن از این فرهیختگان  و  فرض کردن شغل معلمی با شغل انبیا ء می تواند از تحقیر ها و کاستی های مادی آنان بکاهد ؟! اینکه دانش آموز قدر شناس معلم باشد بحث دیگریست که قبل از این نامگذاری هم ، از سالها پیش، حتی بیشتر و بهتر از این دوران  انجام می شده است . بیاد دارم  خیلی سالها پیش در دوران دانش آموزی ام با چه ادب و احترامی با آموزگاران و دبیران خود رفتار می کردیم . خود خواسته و عاشقانه و بدون تظاهر و  ریا  ، با چه عشقی با یک شاخه گل از آموزگاران مان قدردانی می کردیم در صورتیکه یک روز مشخص هم به نام روز معلم نداشتیم . همه ی روز ها قدردان و قدر شناس بودیم. کاش روز معلمی در کار نبود چون همه ی روزها ، روز معلم  میتوان بود.

دستان پر مهر همه ی آموزگارانم را که در قید حیات ا ند را  بوسیده و بر روان پاک آموزگارانی که به رحمت ایزدی پیوسته اند درود می فرستم .