بعضی از آدمها مثل یه آپارتمانن مُبله، شیک، راحت هستن....

بعضی از آدمها مثل یه آپارتمانن
مُبله، شیک، راحت
اما دو روز که توش می شینی دلت تا سرحد مرگ میگیره!
بعضی ها مثل یه قلعه؛
خودت رو می کُشی تا بری توش بعد می بینی
اون توو هیچی نیست جُز چندتا سنگ کهنه و رنگ و رو رفته!
اما..
بعضی ها مثل دیوارِ قدیمیِ یه باغ..
میری توو و مُدام قدم میزنی، نگاه می کنی،
عطرها رو بو می کشی، رنگ ها رو تماشا می کنی،
میری و میری...
آخری در کار نیست.
به دیوار که رسیدی، بن بستی نیست.
میتونی دور باغ بگردی و...
چه آرامشی داره همنفس بودن باکسی که عمق سینه ش،
سرشار از عطر گلهای سُرخ و بهار نارنج...