مرثیه (در خاموشی فروغ فرخ‌زاد) احمد شاملو

به جست‌وجوی تو
بر درگاه کوه می‌گریم،
در آستانۀ دریا و علف.

به جست‌وجوی تو
در معبر بادها می‌گریم
در چارراه فصول،
در چارچوب شکستۀ پنجره‌ئی
که آسمان ابرآلوده را
                          قابی کهنه می‌گیرد
. . . .

به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی
                  تا چند
تا چند
ورق خواهد خورد؟



جریان باد را پذیرفتن
و عشق را
که خواهر مرگ است. ـ

و جاودانگی
              رازش را
                      با تو در میان نهاد.

پس به هیئت گنجی در آمدی:
بایسته و آزانگیز
                     گنجی از آن‌دست
که تملک خاک را و دیاران را
                                    از این‌سان
                                                دلپذیر کرده است!



نامت سپیده‌دمی‌ست که بر پیشانی آسمان می‌گذرد
ـ متبرک باد نام تو! ـ

و ما همچنان
دوره می‌کنیم
شب را و روز را
هنوز را . . .

از مجموعۀ «مرثیۀ خاک»