غروب مرده ی باران... هوای یخ زدنم

که نسل های موازی هنوز در گذرند
و نطفه ای هیجانی دویده در کفنم

عجیب خیس تماشای رفتنت شده ام!
منی که خیس تر از روزهای در لجنم!

بنوش زخمی ذهنی که درد دارد را
به یاد خنده ی مشکوک ابر، از دهنم...

...و بعد سووووت کشیدم مسیر ریلت را
...و بعد حضرت حوا نشست در ترنم:

- بریم تا خود آدم... بریم تا خود درد
  بریم تا سر دنیا... درست روی تنم

  که باردار توام مثل روزهای بهشت
  که باز دار تو را میخ تر زمین بزنم...

- آهای! مادر مرگم! بدوش ذهن مرا!
  آهای! مادر مرگم! هنوز در تو منم؟!!

 غروب...:جاده سرازیرِ چشم هایِ تواست...
هنوز...خیس خودم، خیس عشق، خیس زنم...

...و بعد یخ زدنم توی جاده می افتم
که خیس تر بشود.../ پشت پات.../  له شدنم.../