آدما=مترسك

وقتی احساس ها رنگ می بازند...

وقتی دیدار ها زیر پای هر حادثه ای له میشن...

بی آنکه جاودانگی رو لمس کنند...

وقتی دوستت دارم هایت رو با مداد سفید می نویسی که دیده نشوند...

وقتی اشکهایت زیر پلکهات پنهان می ماند...

وقتی برای گفتن <این من هستم> هزاران نقاب داری...

دیگر برای ترساندن پرنده ها نیازی به مترسک نیست...

...آدم ها ترسناک ترند...