هرگز به آدمها نخند خدا به این جسارت تو نمیخندد....

هرگز به آدمها نخند
به سر آستین پاره ی کارگری که دیوارت را میچیند و به تو
میگوید ارباب نخند
به پسرکی که آدامس میفروشد
و تو هرگز نمیخری نخند
به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه میرود
و شاید چند ثانیه ای کوتاه معطلت میکند نخند
به دبیری که دست و عینکش گچی ست
و بقیه پیرهنش جمع شده نخند
به دستان پدرت....
به جارو کردن مادرت.....
به راننده چاق اتوبوس....
به رفتگری که گرمای تیرماه کلاه پشمی به سر دارد....
به راننده آژانسی که چرت میزند....
به پلیسی که سر چهارراه با کلاه صورتش را باد میزند...

به جوانی که قالی 12متری رو کوله اش انداخته
ودر کوچه ها جار میزند...
به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میز میریزد....
به پارگی ریز جوراب کسی در مجلسی...
به پشت رو بودن چادر پیرزنی در خیابان....
به زنی که کیفی بردوش ودستی نان دارد
ودستی میوه و سبزی.....
به هول شدن همکلاسی ات پای تخته....
به مردی در بانک که از تو میخواهد برگه ای را پر کنی....
به اشتباه لفظی بازیگر نمایشی...
نخند......
نخند که دنیا ارزش ندارد....
آدمهایی که هر کدام برای خود و
خانواده ای<همه چیز  و همه کسند....
آدمهایی که برای زندگی تقلا میکنند....
بار می برند...
بی خوابی میکشند...
کهنه می پوشند....
جار میزنند....
سرما و گرما را تحمل میکنند....
و گاهی هم خجالت هم میکشند....
خیلی ساده....
نخند دوست من.....
هرگز به آدمها نخند....
خدا به این جسارت تو نمیخندد....
اخم میکند.....