ناياب

شب ايستاده است. خيره نگاه او بر چهارچوب پنجره من.                                       سر تا به پاي پرسش؟ اما انديشناك مانده و خاموش:      شايد از هيچ سو جواب نيايد.    ديريست مانده يك جسد سرد  در خلوت كبود اتاقم.  هر عضو آن زعضو دگر دور مانده است,     گويي كه قطعه قطعه ديگر را از خويش رانده است.   ازياد رفته در تن او وحدت.  برچهره اش كه حيرت ماسيده روي آن سه حفره كبود كه خاليست از تابش زمان. بويي فساد پرور و زهر آلود تا مرزهاي دور خيالم دويده است. نقش زوال را بر هر چه هست, روشن و خوانا كشيده است. در اضطراب لحظه زنگار خورده اي. كه روزهاي رفته در آن بود ناپديد, با ناخن اين جسد را از هم شكافتم,  رفتم درون هر رگ و هر استخوان آن اما از آنچه در پي آن بودم رنگي نيافتم.                                                                                                                        شب ايستاده است. خيره نگاه او بر چهارچوب پنجره من. باجنبش است پيكر او گرم يك جدال. بسته است نقش بر تن لبهايش تصوير يك سوال.