درد دل هار جدای

تومهربان بودی اغاز ماجرا اما......

چه سخت تشنه ی جام محبتت بودم

سخت تمام شد

ختم ماجرا پیدا

امید با تو نشستن

تلاش بی ثمری بود

چه

کوشش شب وروزم

بسان شخم زدن روی سینه ی دریا

واستغاثه به درگاهت

گره به باد زدن

وهچو کوفتناب بود درون دهان

مرا رها کردی؟

مرا به مسلخ سلاخان

رها چه کردی؟

مرا که رام تو بودم اسیر دام تو بودم.....

چه خوب بودیم ما چه زلال!

چه گستاخ بودیم ما چه خوش دل!

چه روزگاری داشتیم

چه روزهای شادی داشتیم

مثل دوتا برستو پر میزدیم دوتای

با قلب های پر از امید

بی خبر از جدای.....بی خبر از جدای!

و