فتنه ی چشم تو چندان ره بيداد گرفت

که شکيب دل من دامن فرياد گرفت

آن که ايينه ی صبح و قدح لاله شکست

خاک شب در دهن سوسن آزاد گرفت

آه از شوخی چشم تو ، که خونريز فلک

ديد اين شيوه ی مردم کشی و ياد گرفت

منم و شمع دل سوخته ، يارب مددی

که دگرباره شب آشفته شد و باد گرفت

شعرم از ناله ی عشاق غم انگيزتر است

داد از آن زخمه که ديگر ره بيداد گرفت

سايه ! ما کشته ی عشقيم ، که اين شيرين کار

مصلحت را ، مدد از تيشه ی فرهاد گرفت