خودمان اوییم

ریسمان می بافم تو که باشی یا نباشی .

زیر این آسمان که سقف است و هوایی که دیوار ... زندانیم .

زندانی خام ، چو پر گیرم از این دیار تو را بر می گزینم .... تو .

از تپه های آرزو با شاخه های خشکیده تنومند درختی بید به پیش خواهم برد

روزهایی که ،  دارقالی بی تجلی ایست .

روزهای که شلوغ است و بی پیکر .

روزهایی که نه صدایی است و نه کلامی .

روزهای خنده اور و آواره .

روزهای بی ظهر و بی گرما !

دکمه های کنده شده

کفن های پوسیده و بوی تعفن که بی مثال است در تاریخ

های هیتلر ! های ناپلئون !

کجایید که مهربانی شما ستودنی بود ؟؟

دیار قصه های با رعشت .

دیار خداحافظی لالایی مادر .

دیار گریه و سلام ستیزه جو !

جای عکس ماه ، گریه میبینم در حوض .

جای رقص ماهی ها ، لجن زار آرزوست ته نشین احساس !

شباهنگامی نیست و آوازی و عاشقی و نی ..

سرها بی لاک و لاک ها بی سرند در این حوالی ..

کوچه ها همه زجر و تقسیم مساوات ...

نی ها در طاقچه .

عشق دیوار کوب خانه .

دل .... و دل غیرخون بازیچه دست ، روزگار

روزگاری ناب و صدایی بم .

روی این صندلی داغ و هوایی بی تنفس .

هوایی که نه برای من است و نه برای تو ، برای اوست .....

اویی که ناپیداست .

اویی که چو زالو خونهایمان را میمکد .

مرده به ره افتاده ایم !!

گرد وغبار گرفته بر افکارمان .

بر دیدگاهمان قفل سکوت .

بر دستهایمان خون عزیز ...

چه شده آرزوهایمان ، چه شده رهایی ؟

مردان تاریخ رفتند تا نامردان بمانند!!

وما ........ ما خود آن اوییم بر خودمان .