بدرود

پاکی ... چو قویی سپید بر رودخانه ی روان و آبهایی که به دریاهای بی کران می ریزند با من که از پلیدی و سیاهی می آیم بدرودی ابدی  گفت.

بدرود ای پاکی!!!

زیبایی... چو طاووسی نو شکفته از دیار رنگهای هزار رنگ هند با تختی از عاج مرمری سپید با من وداع گفت .

بدرود ای زیبایی!!!

ترس... چو عقابی گسترده بال با هیبتی ستودنی و چشمانی تیز بین و نگاهی نافذبا چنگالهای برنده بر من درود گفت .

درود ای ترس !!!

مرگ... با تابوتی از جنس کاج های سر به فلک کشیده که جایگاه ستاره های بی کس سربی بود بر من درود گفت.

درود ای مرگ!!!

مرگ....

مرگ خفته در رویای زمان با صلیبی براق .

خواهم اموخت از مرگ رقص در باد ....

صبر از سنگ خارا ...

خواهم اموخت بی دغدغه مردن ...

به مرگ نزدیک پنچه در پنچه تقدیر ...

دستان نوازشگرش را حس خواهم کرد با شوق رهایی...

درود ای مرگ...

وجانی دوباره ...