اتوبوس عشق

به خاطر می آورم آن گاهِ روشن شفاف را که خیابانها را به عشق میپیمودیم و نیز قشنگی تلاشهایی را که به جستجوی راهی بودند برای یافتن بهانه با هم بودن  .

 من به خاطر می آورم ثانیه های بیشمار شب سکوت را سوار بر ارابه عشق؛ ثانیه هایی که بدنبال هم میگذشتند تا من و تو فقط با هم بودن و سکوت را تجربه کنیم،سکوتی  که خود هزاران معنی داشت.سکوتی که پر بود از فریاد عشق،از آوای دوست داشتن، از خود خواستن تا صبح .

آن شب من و تو بی آنکه سرعت لحظه ها را اعتنا کنیم به دور دست هایی خیره  شده بودیم که فرصت اندیشیدن به اکنونش را از ما میگرفت. شاید  آن شب هر دوی ما به اعجاز عشق مشکوک بودیم و به قدرتش بی ایمان. شاید  آن شب هر دوی ما منتظر تولد یک واقعه در گذر زمان بودیم تا دستهای آشنائی را بهم بپیوندد که با هم غریب بودند .