
مـــــرا که مـی شـنـــــاسی؟
حـــــــســـــیـــنـم، کـسی شـــبـــیـه هـــــــیـــــچ کـس!
کمی (خـیلی) که لا به لای نـوشتـه هـایم بـگـردی (کمی) پــیـدایـم می کنی!
شـــبـــیـه پـــُــسـت هـــایـم هـسـتـــم،
شـــــاد، شـــبـــیـه عــکــس هـمـیـــن پـــُــسـت
گاهـی غـــمـــــگـــیـن، شـــبـــیـه لـــکـــه هـــای روی آن
و
زریـــــــن، مـــثـــــل نـــســـبـت طــــــــــول آن بـــــه عـــرضـــش!
.
.
.
مـــهـــــــربـان، هـــمـــچـــــو آســـــمـان
صـــبـــــــور، بـــــه عـــمـق ریـــشه هـــای درخـــتـــــی کـهـنـســـــــال
مـــــحـــــکـــــــم تـــــــر از تـــــنـــــــۀ آن
و
کـــــمـــــــی هـــم بـــهـــــانـــه گـیـــر، مـــثـــــل بـــــــاران پـــــایـــیـــز!
.
.
.
شــــایـــد تـــــــو
سکــوت مــیـان کــلامــــم بـــاشـــــی
دیـــــــده نـمــیـشوی
امـا مـــــــن تـــــــو را احــــــــســـاس مــیـــــکـنــــــم
شــــایـــد تـــــــو
هــیــاهـــــوی قـــلــبــــــم بـــاشـــــی
شـنـیـده نـمــیـشوی
امـا مـــــــن تـــــــو را نـــــــفــــــــس مــیـــــکـشــــــم!