شبی از خاک تا افلاک

شبی از خاک تا افلاک رفتید

و با گل پیکری صد چاک رفتید

شما پروانه‏ی افلاک بودید

جدا از تیره‏گی خاک بودید

لب تکبیرتان اعجاز میکرد

گره از دست و پاتان باز میکرد

اگر لبهایتان غرق دعا بود

نگاه دستتان سوی خدا بود

اگر با داغ ترکش داغ گشتید

چو لاله نو عروس باغ گشتید

شما در بند جان و تن نبودید

که خود را با شهادت آزمودید

علیگونه از اینجا پر کشیدید

و در آغوش حق خوش آرمیدید