شب سردی ست و من افسرده

شب سردی‏ست و من افسرده
راه دوری‏ست و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده

می کنم تنها از جاده عبور

دور ماندند زمن آدمها

سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غمها

فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی

نیست رنگی که بگوید با من؛
اندکی صبر سحر نزدیک است...
هر دم این بانگ بر آرم از دل؛
وای این شب چقدر تاریک است!

خنده ای کو که به دل انگیزم
قطره ای کو که به دریا ریزم
صخره ای کو که بدان آویزم

مثل این‏ست که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیک، غمی غمناک است

هر دم این بانگ بر آرم از دل؛
وای این شب چقدر تاریک است!
اندکی صبر سحر نزدیک است...

«سهراب سپهری»