قایق سهراب

همه آیند و روند

قایق خود سازند

شاید از جنس همان قایق سهراب بزرگ

و به دریا فکنند

همه خواهند روند

به همان سو که تو رفتی سهراب

همه خواهند شوند

دور از این شهر دل آشوبه خود

پشت دریا شهریست

که در آن پنجره ها رو به پلیدی بسته ست

آری آن شهر برازنده توست

روزگارت خوش باد

روحت آنجا دلشاد

تو در آن شهر سراپاشادی

ما در این شهر سراپا دردیم

دل از این شهر بگیرم روزی

قایق خود سازم

و به دریا فکنم

قایق من باد است

آسمانم ،دریا

مثل برگی کوچک

به دم باد دهم این تن را

آسمانم ابریست

دل طوفان زده ام بارانیست

ابر چشمان غریبم

پر از اندوه دل است

رویم از روح غمینم خجل است

روزی از خاطره تلخ زمین خواهم رفت

دست از این خاکی احساس دگر خواهم شست

روح خود را به دم باد زمان خواهم داد

قایقی خواهم ساخت همه اش جنس بلور

همه اش هاله زرینه نور

روزی از خاطره تلخ زمین خواهم رفت

دور خواهم شد از این خاک غریب

دور خواهم شد از این قائله مکروفریب