آخرین نامه...

به نام سر فصل همه نامه ها چه آنهایی که نوشته شدند و چه آنهایی که سپید ماندند تا کاغذ ها سیاه نشوند . . .
یه سلام پر رنگ و چند نقطه چین . . . به علامت تمام جواب هایی که هرگز ندادی و یک دقیقه سکوت به احترام تمام لحظه هایی که در انتظار پاسخ تو مُردند !
به فرض که دلت نخواست ، به فرض که حوصلت نیومد ، به فرض که لایقش نبودم ! به فرض که دوسم نداری ... نه خودم و نه نامه هایم را . . . این خودش قانع کننده ترین دلیل دنیاست ! خب بی دلیلی هم خودش کلی دلیل است !
لااقل می گفتی؟«این هم که جوابی ننویسند جوابیست»
دریغ از همین حرف ! جه می شود کرد؟ تویی و عزیز کرده این دل رسوای سرگردان خودم. چکارش کنم جواب هم ندهی باز بهانه ات را می گیرد ! بگذریم . . .
حوالی همین روزهای پژمرده نیامدنت انگار کسی از آسمان به من گفت : شاید این عزیز کرده دلت شعرهایت به دل مخملی اش نمی نشیند؟ حق بعد از تو با اوست. این بار دیگر شعر نمی نویسم ! نامه هایی را برایت می نویسم که در تنهایی پائیزی ام برای خودم نوشتم و برای تو پاره کردم. راستی عزیزم به دل نگیر بین نامه هایی که پاره کردم اسم تو همیشه با چند کلام قبل و بعدش سالم و دست نخورده ماند و حالا هم از روی همان اسم خودت نامه های تکه تکه شده را کنار هم چیدم و برایت نوشتم، این بار هم اگر به دلت ننشست فکر دیگری می کنم! شاید هم دفعه بعد به سبک آدم های آن طرف تاریخ حرف هایم را برایت نقاشی کردم؟ خدا را چه دیدی ، شاید این بار پسندیدی !؟!
خب دیگر ؛ وقت چشم های روشن نازت را زیاد گرفتم ، بگو به روشنی خودشان کدری خط این مجنون آواره را ببخشند . . . % پایان