شكوه زليخا از يوسف

دوستان شرح پريشاني من گوش كنيد
داستان غم تنهايي من گوش كنيد
قصهء بي سر و ساماني من گوش كنيد
گفت و گوي من و حيراني من گوش كنيد
شرح اين آتش جانسوز نگفتن تا كي
سوختم سوختم اين راز نهفتن تا كي
روزگاري من و دل ساكن كويي بوديم
ساكن كوي بت عربده جويي بوديم
عقل و دل باخته، ديوانه رويي بوديم
بستهء سلسلهء سلسله مويي بوديم
كس در آن سلسله غير از من و دل بند نبود
يك گرفتار از اين جمله كه هستند نبود
نرگس غمزده زنش اين همه بيمار نداشت
سنبل پرشكنش هيچ گرفتار نداشت
اين همه مشتري و گرمي بازار نداشت
سوسني بود ولي هيچ خريدار نداشت
اول آنكس كه خريدار شدش من بودم
باعث گرمي بازار شدش من بودم
عشق من شد سبب خوبي و رعنايي او
داد رسوايي من شهرت زيبايي او
بس كه دادم همه جا شرح دل آرايي او
شهر پرگشت زغوغاي تماشايي او
اين زمان عاشق سرگشته فراوان دارد
كي سر برگ من بي سر و سامان دارد
چاره اين است و ندارم من به از اين راي دگر
كه دهم جاي دگر دل به دل آراي دگر
چشم خود فرش كنم زير كف پاي دگر
بر كف پاي دگر بوسه زنم جاي دگر
بعد از اين راي من اين است و همين خواهد بود
من بر اين هستم و البته همين خواهد بود
پيش او يار نو و يار كهن هر دو يكي است
حرمت مدعي و حرمت من هر دو يكي است
قول زاغ و زغن مرغ چمن هر دو يكي است
نغمه بلبل و غوغاي زغن هر دو يكي است
اين ندانسته كه قدر همه يكسان نبود
زاغ را مرتبهء مرغ خوش الحان نبود