خواهم سوخت

گفتی از شعر که یادت داد این؟

که کنی خلق چنین مهر آیین

گفتم از عشق دلم شاعر شد

ورنه  این شعر نه از من دل شد

گفتی از عشق نبود از غم بود

لحظه ای عشق فقط دردم بود

گفتم ای عشق تو بودی در من

تو زدی آتش عشقت سر من

شکوه کردی و دلم سوزاندی

عشق را دم زدی وشوراندی

گفتی از قهر فنا خواهی کرد

ساکن دشت بلا خواهی کرد

گفتم از عشق بنا خواهم کرد

از خدا وصل تورا خواهم کرد

گفتی از هجر مرا خواهی کشت

چشم گریان مرا خواهی جست

گفتم از سوز چو شمع خواهم شد

شهر ه ی عشق به غم خواهم شد

با غم عشق تو من خواهم سوخت

تا قیامت چشم به در خواهم دوخت

خدا حافظ ای عشق درمن

تو را می سپارم به بهمن

اگرچه تو بودی سرورم

نشد  پا بذارم غرورم

نشد دیگر از غم سرایم

که غم میبرد تا خدایم

تو اینجا بمان ای سرابم

سفر میکنم تا که خوابم

تو اینجا بمان ای شکوفه

که عشق تو بود مثل کوفه

و من میروم چون  غروبه

نگو بعد من دل دروغه

الوداع