غم زندگی چو داری،غم من نمی شناسی!

به تو از سخن چه گویم که سخن نمی شناسی
 
 به خدا کلام نو،راز کهن نمی شناسی
 
 پر و بال عشق باید،که کلام،پر گشاید
 
 تو زعشق بی نصیبی و سخن نمی شناسی
 
 عطش محبتی را زنگاه،درنیابی
 
 سر زلف دلبران را ز رسن نمی شناسی
 
 چو حدیث لاله گویی دلم از تو داغ گیرد
 
 که شکوفه های گل را ز گون نمی شناسی
 
 به طریق عشق ورزی،تو هنوز شیرخواری
 
 که لبان لاله گون را ز لبن نمی شناسی
 
 تو سرای عاریت را بدل وطن گرفتی
 
 چه بگویم ای مسافر!که وطن نمی شناسی
 
 تعب مرا چه دانی؟که اسیر آب و نانی
 
 غم زندگی چو داری،غم من نمی شناسی!

 (مهدی سهیلی)