به نام زیستن آرامگاه ابدی کسی که یک عمر در انتظار ماند

 

روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت

                                  زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت 

 

 

چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم

                                   آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت 

 

 

روز میلاد  ، همان روز که عاشق شده بود

                                    مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت  

 

 

او کسی بود که از غرق شدن می ترسید

                                     عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت 

 

 

هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد

                                پسری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت