درسی از زلیخا!

وقتی زلیخا از حضرت یوسف (ع) تقاضای کامجویی کرد، قبل از این کار پارچه ای  برداشت و بر روی خدایش (بت) انداخت و گفت: دیگر خدا نمی بیند؛  و از خدایش  هم عذر خواهی کرد.

زلیخایی که بت پرست است از یک سنگی به دست تراشیده حیا کرد و پارچه ای بر  روی آن نهاد که گناهی را که انجام می دهد خدایش نبیند و حیای بین خود و  خدایش (بت) را حفظ نمود.

ولی بعضی از ما یادمان رفته است که عالم محضر خداست؛ و چه راحت حیای بین  خودمان و خدایمان را از بین بردیم و از هیچ گناهی در مقابلش چشم پوشی  نکردیم، از گفته هایش چه راحت عبور کردیم و چه راحت حضورش را نادیده گرفتیم در حالی که امام حسین علیه السلام فرمود: عمیت عین لا ترک علیها رقیبا(1)  (خداوندا کور باد چشمی که تو را نبیند) خداوندی که فرمود:

حجاب بگیرید از نامحرم و خودتان را بپوشانید؛ ولی نمی دانم چرا بعضی ها  حجاب را گرفتن اما...... نه در مقابل نامحرم بلکه در برابر خداوند، حجابی  بین خودشان و خدایشان گرفتند که سال ها آن حجاب از خدا دورشان کرد.

(1) بحار الانوار، ج 98، ص