شعر

شعری از مولانا جلال الدین بلخی 

یک خانه پر از مستان مستان نو رسیدند

دیوانگان بندی زنجیرها دریدند

پس احتیاط کردیم تا نشوند ایشان

گویی قصا دهل زد بانگ دهل شنیدند

جانهای جمله مسان دلهای دلپرستان

ناگه قفس شکستند چون مرغ برپرسدند  

مستان سبو شگستند برخنبها نشستند

یارب چه باده خوردند یا رب چه مل چشیدند

من دی ز ره رسیدم قومی چنین بدیدم

من خویش را کشیدم ایشان مرا کشیدند  

ان را که جان گزیدند بر اسمان نشیند 

او رادگر بیند جز دیده ها که دیدند

یک ساقیی عیان شد اشوب اسمان شد 

می تلخ از ان زمان شذ خیکش از ان دریدند