درباره من

روی نیمکت نشسته بودم و به اسمان نگاه می کردم.به طور غریبا نه ای محو تماشای اسمان بودم.

به تابلوی نقاشی شباهت داشت .که تمام احسا ساتش رو در درون تابلو به نمایش گذاشته باشه.

در افکارم غرق شدم.به گونه ای سوار بر ابر های سبک بال و بافته شده از حریر های ابریشمین.

به سوی اسمان در پرواز بودم.تصویری از بودنها و نبودنهای زندگی در ذهنم به بازی می پرداختند.

گویا ادمیزاد نمیتونه هیچوقت از ذهنیات دور بشه.اگر میخوای واقعا برای رسیدن به خدا فرصت داشته

باشی .تمامی پوچیهای درون ذهنت رو در پارچه ای سفید ابریشمی بپیچ و بسپار به فرشته های نگهبانت.

انوقت برای لحظاتی که به درونت نگاه میکنی فقط انعکاس نور رو می بینی . حالا وقت غفلت نیست.

به یک باور حقیقی دست یافتی.!ان باور خداست . خدا ....خدا......نگاه کن خدا در کنار توست ....  

درج شده در تاریخ ۹۳/۰۳/۱۲ ساعت 11:03

کاربران آنلاین (0)